Online video's

Op YouTube zie je enkele videoimpressies (in HD) van onze reis naar Peru. Je vind ze hier.

Reisverslag in Columbus reismagazine

In het glossy reismagazine Columbus zal eind November 2009 een interview geplaatst worden over ons eilandhoppen op het Titicacameer. Daarbij zal ook de foto opgenomen worden van de Urosindianen. Meer info?

Videotrailer online

Hij is er weer! Traditiegetrouw maken we een trailer van de vakantievideo die je in enkele minuten in staat stelt een levendige impressie te krijgen van Peru.
We hopen dat we daar ook dit jaar weer in geslaagd zijn. Hier is het resultaat.

Download High Definition video trailer (4 minuten, 130 MB, windows media file, 1080p)

Fotoalbum online

Hiernaast vind je ons webalbum met de foto's van de Peru reis. Als je foto's wilt downloaden of een hogere resolutie wilt zien, mail dan even. Veel kijkplezier!

Foto Uros indianen krijgt 'rode stip'

De Foto-redactie van Columbus reismagazine heeft bijgaande foto vandaag verkozen tot Topfoto. Recensie: "De gele rokjes in combinatie met de blauwe lucht maken het een prachtig kleurrijk geheel. Het is een mooie landschapsfoto, waar ook cultuur in verweven zit. Het is duidelijk te zien hoe de Uros wonen en werken. Een zeer geslaagde foto, zo van de zijkant genomen, met een mooie compositie".

Zie ook: Columbus

Rafting the Urumba - video

Download als windows media file het resultaat van onze rafting over de Urumba rivier in de heilige vallei van Cusco. -> Download (30MB)<-

Thuis

We zijn weer thuis! Na een slopende reis van 36 uur (zonder veel slaap) via Atlanta naar Dusseldorf. Tja, de foto zegt het al: wat of waar is thuis?
De komende dagen meer foto's en uiteraard binnenkort de videotrailer van Camino Inca.

Rafting de Urubamba (slot)

De vakantie loopt (alweer) op zijn einde als we beginnen aan de laatste dag door de Heilige Vallei van de Incas. Vandaag staat de river radfting op het programma en we weten niet waar we aan beginnen. We worden keurig op tijd bij het klooster opgehaald en maken kennis met de river guide Willy. Vanuit Urubamba kan het natuurlijk niet ver meer zijn naar de gelijknamige rivier. Na een klein half uur bereiken we de aanlegsteiger en worden de boten uit de bus geladen. Het zijn zespersoons rubberen rafting boten en samen met een stel uit Venlo (!) worden we toebedeeld aan Pedro, onze stuurman die ons instrueert. Snel voorwaarts, achterwaarts met de peddel en enkele niet mis te verstane noodkreten wanneer iemand uit de boot zou vallen. We krijgen een wetsuit, lifejacket en helm op en dat doet vermoeden dat dit toch anders gaat worden dan op de Ourthe in Belgie...
Even later dragen we de boot te water en klimmen erin. Het eerste half uur is bedoeld om samen te leren peddelen, rondjes te draaien, noodscenario{s te oefenen zoals overspringen naar de andere kant van de boot. Fun. Afgesproken wordt dat wie uit de boot valt, een pilsje moet betalen. De rivier stroomt lekker en de uitzichten op de sneeuwtoppen voor ons en de groene heuvels links en rechts zijn adembenemend. De kinderen die aan de kant vissen, lachen ons vriendelijk toe, evenals de enkele koe die in het water afkoelt van de hitte die dag. Dan komt het signaal First Rapid dat zoveel zegt als eerste stroomversnelling door de rotsen in het water. Ik heb mijn kleine camera bij me (gewaarschuwd hebben ze me) en die houdt het natuurlijk niet droog. Het gaat wild te keer bij de afdalingen en na twee uur raften hebben we de smaak wel te pakken, maar zijn ook drijfnat. Soms is het verval ruim een meter en bij de finisch gaat we zelfs even loodrecht naar beneden, maar we zijn de winnaar van de drie boten en niemand is eruit gevallen. Predo is trots op ons!

Die middag reizen we terug naar Cusco en beginnen stilaan afscheid te nemen van ons kroegje, restaurantje en de volgende morgen ook van hotel Eureka. Een taxi brengt ons naar het vliegveld en even later vliegen we met de Boeing 319 over de Andes terug naar Lima, vanwaar ik deze blog bijwerk. Morgen nog een laatste dag in de bewolkte hoofdstad. We zijn nog even over de Indianenmarket geweest voor wat laatste souvernirs die ons hopelijk blijvend zullen herinneren aan dit fantastisch veelzijdige land en haar vriendelijke bewoners.

Morgennacht gaat het via een overstap in "Disneyland" terug naar Dusseldorf, nog een hele reis van 16 uur, maar onderweg zullen we ongetwijfeld alles nog eens in ons hoofd de revue laten passeren. De indrukken zijn vele malen langer dan de reis!

Over enkele dagen volgen hier de (eerste) fotos en we beloven jullie dat die een terugkeer op deze blog meer dan de moeite waard zijn.

Cruising door het heilige dal van de Inca´s

Vandaag beginnen we aan de driedaagse tocht door het heilige dal van de Inca´s. Tussen Cusco en Ollantaytambo bevindt zich tussen de hoge Andes het vruchtbare dal van de Inca´s, eigenlijk een groot openluchtmuseum van tempels, landbouwgronden, markten, warmwaterbronnen, zoutmijnen, etc. We worden vroeg opgehaald door John, onze chauffeur die ons drieen met een 8-persoonsbusje (LOL) door de vallei zal loodsen. Allereerst stoppen we in Chinchero, waar we al om 8 uur een demonstratie krijgen in het Spaans van twee typische Peruvuaanse vrouwtjes over het verwerken van de Alpacawol tot textiele truien, wandkleden, handschoenen etc. Een mooi gezicht. We kopen weer enkele truien tot grote vreugde van de dames.
We vervolgen onze weg naar Moray waar de Inca´s een landbouwacademie hebben gebouwd, een gelijkmatig ronde terrassenvelden. OP ieder terras werd geexperimenteerd met gewassen op verschillende hoogten (2500-3500 meter). Daarna nodigt John ons uit voor een minitrail langs de zoutmijnen van Maras. Hij zet ons doodleuk aan het begin van de mijn af, op 3200 meter en wijst vervolgens naar de rivier in het dal. Daar pik ik jullie later weer op, lacht hij. We nemen de benenwagen langs de spectaculair liggende zoutterrassen waar smalle paden steeds dieper het dal inlopen. Terwijl de rest van de toeristen weer netjes teruglopen naar hun vervoer, lopen wij gedrieen steeds verder het dal in. We wanen ons op een gegeven moment ergens in het Wilde Westen, wandelend door een kloof met links en rechts steil omhoog reizende bergen en overal bloeiende cactussen. We komen in een klein dorp aan met lemen huisjes, waar varkens en puppies ons verwelkomen. Aan de overkant van een hangbrug staat onze John inderdaad glimlachend te wachten!
Tijd voor eten. Bij Mama Rossa op haar farm, waar het hoogtepunt de zelfgebrande koffie is. Mama Rossa pakt een grote steen en maalt de koffiebonen die ze zelf eerst gebrand heeft met suiker. Heerlijk! John nodigt ons uit voor een potje Zappo, een typisch spel uit Cusco waar je grote ´goudmunten´ in de bek van een stenen kikker moet gooien.
Voor de laatste bestemming gaan we naar Ollantaytambo, het dorp dat de grens markeert met de Amazone en Machu Picchu, waar de weg definitief ophoudt. Hier hebben de Inca´s een vesting tegen de bergen gebouwd waar het weer klimmen is geblazen. Smalle paadjes, doodskopjes met touwen, we raken er stilaan aan gewend, maar de uitzichten zijn weer grandioos. Na een Cappucino en Petra, je beelden gevonden (!), gaan we met John naar ons ´hotel´, een kloostercomplex in Urubamba op een half uur rijden. Dit omgebouwde klooster is een verademing, wat een luxe. We hebben een douche in Incastijl opgetrokken. Alleen ligt het erg verlaten. s´avonds is het er overigens niet zo koud. Alle andere nachten circa 5-10 graden, maar hier een prettige 15 graden. Een mooie sterrenhemel zien we onderweg in de Tuk'tuk nadat we in het dorp een pizza hebben gegeten. Morgen uitslapen en een dagje rust voordat we aan de het laatste sportieven onderdeel gaan beginnen, een dagje raften in rapids klasse 4 boten (wat dat ook betekent) over de Urubamba. Wordt vervolgd. Dank voor jullie leuke reacties!

De verloren stad van de Inca´s

Welkom in Machu Picchu! Allereerst nog even respect betuigen aan onze Peru voorgangster die de hele vierdaagse Incatrail gelopen heeft. We weten nu pas wat dat is, Petra. In 1911 werd MP ontdekt door de Amerikaan Bingham na een lange zoektocht naar de verloren stad van de Inca´s. Overigens gaat het verhaal dat de Inca´s na het verlaten van Machu Picchu verder de Amazone zijn ingetrokken en dat de gouden stad nog steeds niet gevonden is. Enfin, om 5.00 uur opstaan om zo snel mogelijk weer met de bus naar boven te rijden. Het is bewolkt, maar Carolina beloofd ons zon. Tegen 6 uur staan we dan weer oog in oog met de Incastad en krijgen een uitgebreide rondleiding. Het is een magische stad waarop je niet uitgekeken raakt. Bijzonder is de Zonnesteen die alleen zon ontvangt bij de twee zonnenwendes en de Inca´s in staat stelde de zaai en oogstseizoenen te bepalen. Er woonden circa 1000 mensen op de berg. In 1520 zijn de Inca´s voor de Spanjaarden gevlucht uit de stad. Toch is de stad nooit gevonden, gelukkig maar. De stad is volledig intact. We gaan naar de plek waar de beroemde foto´s worden gemaakt en laten Marina genieten van het uitzicht. Tim en ik besluiten de klim te wagen naar de Incabrug die spectaculair tegen een overhangende rots is gebouwd. Voor de tocht moet je je apart inschrijven, niet voor niets, want sinds een overmoedige Amerikaan naar beneden is gevallen, is het allemaal voor eigen risico. Je kunt alleen maar tot aan de brug, en de lengte van de tocht hangt af van je hoogtevrees. De Indiana Jones paden met loodrecht aflopende rotsen vragen om een beetje moed, maar gelukkig hangen er touwen waaraan je je kunt vasthouden. Bij de brug hangt een doodskop, LOL.
Na al dat geklim en geloop nemen we voldaan maar met moeite afscheid van Macchu Pichu. We hebben de laatste trein van 17 uur naar Cusco, opnieuw een hobbelige rit van ruim 3 uur door het donker en de hoge bergen.

In het hotel Eureka in de wijk San Blas kennen ze ons gelukkig nog! De volgende dag een rustdag. Een beetje rondhangen en de sfeer inademen, gesprekjes met de locales, en een goed glas bier en wijn!

De trail naar Machu Picchu

Ola! Hier in Cusco zijn T-shirts te koop met de tekst ¨I survived the Inca Trail¨. We begrijpen nu wat daarmee bedoeld wordt. Wow. Maar even naar het begin. We worden om 6.30 opgehaald bij onze hostal om met de trein (een oude dieselloc met een snelheid van 45 km per uur), de backpacker in drie uur naar kilometerpaal 106 te reizen. Dwars door de bergen en afdalend naar een hoogte van 2500 meter doemen plotseling de bergen van de Amazone op, hoge, dichtbegroeide jungles op hoogte kun je zeggen. Onze hartjes beginnen sneller te kloppen als we na een hobbelige treinrit plotseling stilstaan bij de beginbestemming van de Incatrail. Hoewel we niet over de vereiste papieren beschikken en de conducteur ons eerst niet wil laten uitstappen, springen we enthousiast uit de trein. We zwaaien nog even naar Marina die doorreist naar Agies Calientes, ofwel Machun Picchu town. Daar staan we dan, samen met Carolina die ons opwacht bij de hangbrug over de Urumbay rivier. Een laatste checkpoint en dan begint de trail naar boven, naar boven, naar boven en naar boven. De Inca´s hebben geheime, stenen paden aangelegd, zigzaggend door de dichtbegroeide flanken van de bergen. Het begin gaat goed, maar na enkele uren vraag je je af waaraan je begonnen bent. De zon brandt en aan de weg naar boven lijkt geen einde te komen. Met het zweet in de schoenen bereiken we de lodge voor een pauze en bezoeken daarna Wayna Wina, een oud Incadorp, aangelegd op een steile flank. Voor ons ontvouwen zich met steen aangelegde terrassen en huizen die bestemd waren voor de elite van de Inca´s. Het dorp is pas 10 jaar na de ontdekking van Machu Picchu (afgekort MP) gevonden (omstreeks 1911). Na een rondleiding vervolgen we de trail naar de MP mountain. De trail wordt minder steil, maar wel heel erg spectaculair. Van boven zie je onderin het dal het spoor lopen dat lijkt op een Marklindoos. Na weer enkele uren gaat het plotseling weer steil omhoog, naar de Zonnepoort, de Inti Punkti, de toegang van MP, hoog over de bergpas. Klauterend, niet meer lopend, bereiken we via de laatste treden ons doel. Zwetend en naar lucht snakkend geeft Carolina ons de High Five; we zijn gearriveerd. Voor ons zien we echter alleen wolken en een diep dal. Pas na enkele minuten trekt de mist op en daar ligt het; de verborgen stad van de Inca´s. We krijgen kippenvel bij het aanzicht van Machu Picchu. Een van de mooiste indrukken die je je maar kunt voorstellen. We dalen snel af, nog zo´n uur te gaan om de stad te bereiken, maar de vermoeidheid heeft plaatsgemaakt voor adrenaline waarop de lichamelijke motor drijft. We lopen naar de plek die Carolina ons aanwijst. De foto der foto´s kan hier gemaakt worden! Je ziet hem bovenaan.
Veel tijd voor het donker is er niet meer en dus dalen we verder af naar de plek waar de laatste bus ons naar Agies Calientes brengt. Mooier kan niet, want precies op de afgesproken tijd zit Marina op een muurtje en is de reunie gelukt. Zij heeft intussen kennis kunnen nemen van het dorp en leidt ons door de talrijke straatjes op weg naar het hotel. ´s avonds hebben we met Carolina geluncht en alle ervaringen onder genot van een Peruvuaanse band en bijbehorende biertjes verwerkt. Morgen op naar Machu Picchu en de geheime maar dodelijke brug van de Incastad. Wordt vervolgd.

Over bussen met kippen naar de Incahoofdstad

Buenos dias, Amigos! (Helaas ontbreekt het aan foto´s, want ik heb de USB kabel niet bij me). We zijn met de bus van Puno naar Sincuani gereden over een heel mooi stuk Altiplano. Bij Sicuani zijn we de enige toeristen die uitstapten en dat gaf heel wat verbazing bij de andere busreizigers, terecht. Een verlaten weg, een kleine stad. We worden langs de weg uitgelaten en succes ermee! Even later verschijnt er een kleine Riksja die naar onze bagage kijkt en zegt ons wel mee te willen nemen naar de stad. Hij bint zowaar alle bagage op zijn brommer en we stappen op elkaar in... Tuk, tuk naar het vacational center, een verlaten ranch in de middle of nowhere. Daar worden we hartelijk ontvangen door een Spaanse familie en in een mooie kamer ondergebracht. Op de hele ranch is maar een andere ´buitenlander´ aanwezig, een Vlaming, jawel! Met hem hebben we kostelijk verhalen kunnen uitwisselen en werden verder keurig verzorgd door de familie. Een verademing, die stilte, de ruimte, goed eten. In de stad worden we van alle kanten bekeken, we zijn de enige toeristen hier. Bij een bakkerij trakteren we ons op gebakjes met koffie voor de prijs van 1 euro 25 cent. De stroom is echter uitgevallen, dus voor Tim kan er geen bananenjugos vanaf.

De volgende dag worden we met de taxi naar het busstation van Sicuani gebracht en dat is absoluut een reistopper. We krijgen met hulp van onze taxichauffeur drie tickets voor de bus naar Cusco en dan begint het mooie ZuidAmerikaanse tafereel zoals je dat verwacht. Bussen volgeladen met kippen, lammetjes, tweepersoons bedden op de bus en bom en bomvol. Zelfs onze reservering werkt niet echt, want de plaatsen zijn dubbel of driedubbel geboekt. We doen maar net (is ook zo) alsof we ze niet verstaan en na een hele discussie met de Peruanen en na inmenging van de halve bus kunnen we allemaal zitten. De bus heeft geen schokdempers, misschien ooit in het verleden en iedere kuil voelt als een aardschok. Er hangt een lekkere knoflookgeur, maar allez, je moet het eens meemaken.
Na vier uur bussen komen we dan eindelijk in de oude Incahoofdstad Cusco aan. Petra, je hebt gelijk, wat een juweeltje!! Aanvankelijk lijkt het een grote, onoverzichtelijke en grijze stad, maar eenmaal in de historische kern ontvouwt zich het Santorini van Zuid'Amerika. Smalle, steil oplopende straatjes van keien met voetpaden van 30 centimeter. De muren zijn nog van de Inca´s, net als de funderingen waarop verder gebouwd is. Ze zijn scheef gebouwd tegen aardbevingen. Handige jongens, die Inca´s.
We liggen in een keurig, kleine en gezellige possada in de kunstenaarswijk Alblas, op tien minuten trailen van de Plaza des Armas (fantastisch plein). Hier kunnen we wel enkele dagen de tijd omkrijgen. Vandaag is zelfs de President van Peru op bezoek en is het een groot feest op het plein. Maar rust krijgen we (nog) niet, want gisterenavond hebben we al kennisgemaakt met onze Peruaanse gids voor de Incatrail, Carolina, een jonge dame die enkel met Tim en mij de tweedaagse tocht zal ondernemen. We zijn geinstrueerd en morgen om 6.30 uur gaat het beginnen. Marina reist met de trein door naar Agias Calientes en na afloop ontmoeten we elkaar weer in de lodge bij Machu Picchu. Zo is het plan. Hoe het afloopt, lezen jullie snel!

Over Indianen en incatempels

We zijn vandaag teruggekeerd van een tweedaagse island hopping-trip over het Titicacameer. Een fantastische ervaring! Eerst met beperkte bagage met de boot naar de kunstmatig aangelegde rieteilanden waar de Uros indianen nog in hun eigen cultuur leven op zo´n 30 verschillende eilanden. We worden hartelijk verwelkomd en men laat ons zien hoe de eilanden gemaakt worden en het dagelijks leven eruit ziet. Er is zelfs een basisschooltje. De vissers varen ons rond de eilanden en hier en daar wordt aangemeerd. Er wordt bij het afscheid zelfs gezongen. We waren 2,5 uur door naar Taquile, een echt eiland van 6 km lang waar we een kleine trail doen naar het hoogste punt waar ons een lunch wacht, eveneens keurig verzorgd door plaatselijke gemeenschap van Quechua stammen. Onze eindbestemming ligt nog eens 1,5 uur varen, het eiland Amantani, dat niet zo druk bezocht wordt door toeristen en waar we Danielle ontmoeten, de moeder van een klein gezin waar we de nacht zullen doorbrengen. We moeten steil omhoog naar haar eenvoudig huisje (zonder stromend water en geen elektra), maar het uitzicht op het meer is grandioos. Na zonsondergang hebben we alleen een kaarsje en dat kaarsje gaat zelfs mee naar de kleine keuken waar ze samen met haar 16 jarige dochter een eenvoudige, maar lekkere aardappelsoep heeft bereid. Na het diner worden we omgekleed in lokale klederdracht (echte Inca´s) en gaan we in het donker (maar volle maan!), verder de berg op waar een klein dorpsfeest is georganiseerd. Het wordt dansen om het kampvuur en op bijna 3900 meter valt dat niet mee. Danielle doet haar uiterste best ons te verleiden om maar door en door te gaan. De lokale band nodigt daar met die mooie muziek uit de Andes ook toe uit. Na wat lokale drankjes (melk met Pisco) snel in het donker naar ons gastgezin en naar bed. De kamer op de 1e etage is leuk en scheidt de slaapkamer van het gastgezin alleen met een aantal gapende vloerplanken. De w.c. is buiten, een pot met een emmer water. Het koelt tot iets boven het vriespunt af.
s´ochtends om zes uur zijn we al uit de veren om de zonsopgang mee te maken. Het titicaca meer, overigens vernoemd naar de Puma´s die het zoetwater van het 165 km brede meer wel konden waarderen, schittert in de eerste zonnestralen. Het ontbijt bestaat uit pannekoeken. Om 8 uur trailen we naar de ruines van twee zonnetempels op 4000 meter, een forse klim. Boven worden daar nog de oude Incarituelen toegepast. Het uitzicht op Bolivia is helder, we zien verschillende vulkanen en sneeuwwitte bergtoppen. Na de daling heeft Danielle alweer de luch gereed (opnieuw aardappelsoep, een gesmolten kaas en veel wortels. Ze spreekt alleen Quechua (de oorspronkelijke taal van de pre-Inca cultuur), dus Spaans of welke andere taal dan ook heeft geen zin. We hebben een paar stukken zeep voor haar meegenomen uit NL en dat waardeert ze sterk. Nog wat pennen voor de dochter en dan is het afscheid geblazen. We kopen nog een mooi handgeweven tafellaken bij haar (de bijzondere weefkunst is zelfs onder Unesco werelderfgoed geplaatst!). Ze brengt ons naar de haven, alles te voet, want hier rijden geen auto´s en de mensen hebben zelfs geen huisdieren vanwege de behoefte aan sirene rust en die heerst hier ook! De boot brengt ons in 4 uur weer naar Puno waar we een lekkere pizza nuttigen en ons opmaken voor een stukje onbekend Peru, Sicuani in de bergen waar we morgen naar toe bussen in 4 uur.
Vamos!

Het wist je dat intermezzo

We zijn na een lange busrit van 7 uur in de havenstad Puno aangekomen, aan het bekende Titicacameer. Het is hier ruim 3800 meter en dat merken we nu wel. Morgen gaat de tweedaagse toer beginnen naar de Uros indianen, de rieteilanden en ons gastgezin. Er worden allerlei rituelen voorspeld, maar daarover na afloop meer! Dus eerst nog een paar feiten op een rij:
Wist je dat...
..een pilsje 3 sol kost, ongeveer 75 eurocent
..naar Nederland bellen met een publieke telefoon kost 0,50 sol per minuut, ofwel 12,5 eurocent
..een complete maaltijd met drank voor drie personen 70 sol kost, ofwel 17,50 Euro
..in de bus een kerstfilm gedraaid wordt
..je overal in de hotels gratis cocathee krijgt
..Tim bij het inchecken op Schiphol zijn schooletui nog in de rugzak had, compleet met schaar..
..een wollen Alpacatrui nog geen acht euro kost
..de uitzichten op de altiplano geweldig zijn
..de Pisco een betoverend sterk drankje is.

Over Condors en Cocathee

´s ochtends om 7 uur worden we keurig op tijd opgehaald door Chani, onze 65 jarige uitsluitend Spaans sprekende chauffeur annex gids die ons naar Chivay zal brengen. De rit begint door de armoedige wijken van Arequipa om vervolgens snel aan hoogte te winnen. Langs ons passeren de witte toppen van de omliggende vulkanen en na zo´n twee uur stoppen we om het paardenmiddel tegen hoogteziekte in te nemen: cocathee. Het smaakt zowaar ook nog, misschien wel door de kleine hoeveelheid cocaine die in de bladeren zit. Met de fourwheeldrive gaat het nu circa 100 km over hobbelige zandpaden naar de toppunt van 4.900 meter hoogte vanwaar een mooi sfeerbeeld over de Andes ontstaat. Daarna dalen we af naar het op 3600 m. hoogte gelegen plaatsje Chivay. Hier ontvouwt zich meer het echte Peruaanse straatbeeld zoals we dat kennen van de mooie plaatjes: vrouwen met bolhoeden en kinderen met een Alpaca aan de lijn. Het is markt in Chivay en het straatbeeld is levendig, er wordt vanalles uitgestald. We vervolgen de reis naar ons hotel met kleine, Afrikaans gelijkende hutten in een diepe ravijn. Nog meer goed nieuws is dat we de beschikking hebben over warmwaterbronnen van zo´n 38 graden heet. Dat betekent dus tot laat in de avond genieten van een stomend bad onder een verder vriezende buiten temperatuur. Een glaasje Pisco wil er ook nog wel in, maar de barman laat me eerst enkele combinaties proeven voordat Marina en ik aan de juiste versie beginnen. We slapen die nacht extra goed.
De volgende ochtend worden we weer opgehaald om vervolgens naar het hoogste punt van de duizelingwekkende ravijn te gaan, daar waar de Condors de ochtendthermiek gebruiken om zich zichtbaar te maken aan een uitgebreid mensenpubliek. We hebben het geluk dat er eentje recht boven ons hoofd vliegt, dan pas zie je hoe majestieus deze volgels zijn.
Onze chauffeur brengt ons nog door een aantal sfeervolle dorpen alvorens de 200 km lange terugtocht naar Arequipa te aanvaarden. Stoffig aangekomen van alle zand, bereiden we ons alweer voor op de volgende etappe, naar het Titicacameer. En een geluk hebben we, we zijn niet hoogteziek geworden, iets dat op het meer van 3800 meter prima van pas komt. Adios Amigos!

Over de witte stad en de witte Pisco

De stad Arequipa is een van de grootste en wellicht ook leukste van Peru. Ze ligt midden in een desolaat landschap van bergen en kale vlaktes. De stad ademt sfeer, vooral op de plaza mayor met de grote kathedraal en het gezellige plein waar het dag en nacht druk is. We verblijven in een gezellige, ouderwetse Posada met een klein binnenplein en een prachtige tuin. Allereerst bezoeken we het bekende Santa Catalina klooster, waarbinnen de muren een doolhof aan kleine straatjes en woonverblijven bestaat in felle kleuren, dan weer oranje, dan weer fel blauw.
Vanuit het klooster is een prachtig uitzicht op de omliggende vulkanen, waaronder de Misti en de Chachani waar tien jaar geleden nog een meisje in het ijs werd gevonden. Deze Juanita is ooit door de Inca´s geofferd, en nu dan in een museum wederom op ijs gelegd. Er zijn talloze restaurants, sfeervol in possada´s verstopt, langs een drukke weg ineens aanwezig. We eten er vooral pollo, vis en Apalca´s.
Helaas zien we ze dus eerst op het bord. En, ja, de Pisco sour is sterk, maar lekker. We hebben nog een (Duits) opvanghuis bezocht voor dakloze kinderen en daar een paar leuke kaarten gekocht voor het goede doel. Zo, nu inpakken voor een tweedaagse tocht naar de Colca Canyon!

Over mummies en mysterieuze lijnen

Vanuit Ica zijn we met de bekende Cruz de la Sur busmaatschappij (luxe! Bewaking, internet, hapje, drankje) in twee uur tijd naar Nasca gereden. Om 22.30 zijn we ingecheckt in een grote possada aan de buitenrand. Helaas zijn hier de sporen van de grote aardbeving uit 2007 nog goed zichtbaar. Bij die aardbeving zijn steden als Ica, Pisco en Nasca vrijwel met de grond gelijk gemaakt. Gelukkig is de heropbouw in volle gang. De gehavende buitenwijken van Nasca lijken daardoor eerder op de bekende ghetto´s zoals je ze in Z-Amerika verwacht in de grote steden. De volgende dag loopt alles mis en eigenlijk ook weer heel goed. We zijn vroeg uit de veren want we moeten alles wat Nasca te bieden heeft, in een dag doen. Dus regelen we op ons eigen Spaans een vliegtocht boven de bekende Nascalijnen. We worden keurig afgehaald om 09 uur en bevinden ons plotseling in een Internationaal reisgezelschap voor de tour. Maar in plaats van de Nascalijnen worden we 30 km verderop gebracht naar Necropolis, de vindplaats van de oude Nasca mummies. We blijken op een dagtour te zijn met andere toeristen, terwijl we om 12 uur moeten uitchecken uit het hotel. Wat maakt het uit? We besluiten gewoon de toer te volgen want die is buitengewoon interessant. De nasca indianen hebben 500 jaar vChr. -uit vrees voor uitroeiing, maar ook door de constante dreiging van natuurrampen- mensenlijke offers gebracht. Jong en oud werd geofferd en hun lichamen op unieke wijze gemummificeerd en verstopt in compacte ruimtes onder de grond. Benen en armen werden afgesneden om ze in hun foetushouding terug te brengen zodat ze voor het volgende leven gereed waren. Een bizar gezicht, al die lichamen, zelfs baby´s, de mummies zijn buitengewoon goed bewaard gebleven. Na een tochtje langs een traditionele Nasca pottenbakkerij en een goudmijn, zijn we in het hotel ons verhaal gaan doen waarom we te laat zijn met uitchecken. No problemos. Een Fox reisleidster met een Nederlandse groep besluit ons te helpen zodat we s´middags laat dan toch ons vliegtochtje kunnen doen boven de mysterieuze Nasca lijnen, in de 20e Eeuw pas ontdekt door een Amerikaan en vervolgens in kaart gebracht door de Duitse wiskundige Maria Reiche. De Nasca´s hebben enorme beelden van dieren en mensen in de woestijn aangebracht in de vorm van lijnen. Je kunt ze alleen vanuit de lucht zien en niet duidelijk is waarom ze zijn aangebracht in dit woestijnlandschap (voor buitenaardse wezens is een van de theorieen). Onze piloot weet het ook niet, wel is hij zo enthousiast ons de lijnen te laten zien, dat hij de Cessna regelmatig teveel overhelt en het Stall-alarm afgaat. Een Peruaanse houdt het daardoor niet droog en begint met dat scherpe vliegen flink over te geven... Ook wij zijn blij om na drie kwartier weer vaste grond onder de voeten te hebben. ´s avonds nog een klein unicum. We dineren in een BBQ restaurant in Nasca met twee Nederlanders die nota bene uit Brunssum komen en ook nog eens de buren van Fer en Marlies zijn. Wat heet kleine wereld!
Die avond nemen we de nachtbus om 22 uur naar Arequipa, een lange tocht van zo´n 9 uur. Inmiddels zijn we daar gearriveerd en wat een view! Onze possada ligt tegenover de 6.000 meter, met sneeuw bedekte Misti vulkaan... Bovendien zijn we op loopafstand van wat hier het mooiste plein van Peru wordt genoemd, maar daarover een volgende keer meer. P.s. nog een cavia´s gegeten noch Pisco gedronken. We houden het kruit nog even droog!

Over vogels en de kunst van het sandboarden

Ola amigos, vanuit Lima zijn we s´ochtends vroeg om 4 uur opgehaald door Ronaldo, die zich zo vroeg in de nacht al als een echte Spaansleraar gedroeg. Bacha, bacha, interessanto. Maar hij bleek ook een goede chauffeur en heeft ons de 270 km lange tocht naar Paracas feilloos vervoerd. Daar zijn we ingecheckt voor de boottocht naar de Balestas eilanden. Op het strand liepen zowaar echte Pelikanen rond. Het boottochtje duurde 30 minuten en dan zie je inderdaad waarom deze tocht de moeite waard is. Langs de eilanden huizen talloze pinguins, zeeleeuwen, zeldzame Peruvuaanse vogelsoorten. Het is een spectaculair gezicht. En ja, Petra, je hebt gelijk, je ruikt ze behoorlijk!
Terug in Paracas hebben we lekker gegeten (geloof zo´n 5 Euro) en op naar Ronaldo die ons opwacht voor de doorreis naar Ica, de oase Huachina. Een klein uurtje rijden en dan plotseling staan we midden in de woestijn met een oase, ingesloten door hoge zandduinen. Het hotel ligt als in een sprookje. Compleet met een klein zwembad, opdringerige papagaaien en bloedheet! S´avonds koelt het echter behoorlijk af en zijn de dekbedden geen overbodige luxe. Uiteraard hebben we de 100 meter hoge zandduin beklommen, maar dat bleek een echte kuitentrekker, oeps. Van boven lijkt het wel alsof je ergens in Jordanie of Egypte bent. Het eten is prima, alleen oppassen dat je de kleine porties bestelt en geen familiepizza voor een persoon.
De volgende dag hebben we het er maar op gewaagd en de ´buggytour´ gedaan waarbij je ook enkele pogingen op de sandboard mag doen. De kermis is er heilig tegen. Een roller coast door de woestijn! Op het surfen moeten we nog verder oefenen. Zo, nu nog een nachtje hier en dan per bus door naar Nasca voor het mysterie van de lijnen, maar daarover de volgende keer meer. Dank voor jullie reacties! Adios.

Easy going Lima

Buenos Tardes, Amigos! We zijn in Peru, in Lima om precies te zijn. Na eem aangename en rechtstreekse KLM vlucht van 13 uur zijn we om 16 uur plaatselijke tijd geland. De gids van CAT Travel wacht ons bij de luchthaven op en begint eerst uitgebreid een half uur te vertelñen wat ons de komende weken in Peru staat te wachten. Terwijl we graag naar het hotel willen om bij te komen van de lange reis. Maar het enthousiasme is te groot om Louis een halt toe te roepen. Het hotel Santa Cruz ligt in de wijk Miraflores ten oosten van de stad Lima waar overigens acht miljoen Peruanen hun intrek hebben. Het verkeer is moordend, bijna letterlijk. De suicidale chauffeurs proberen ieder naast elkaar te concureren wie het snelst is. Enfin, we hebben een mooi, eenvoudig hotel met een mooi binnenpleintje waar gegeten kan worden. Tegen acht uur liggen we al op bed om de jetlag voor te zijn. Dat betekent wel dat we vandaag al om 6 uur klaarwakker zijn... en dus om 09.00 uur al gewassen en geschoren naar de Playa Mayor, het bekendste plein van Lima waar we de erewacht om 12 uur onder veel muziek en spektakel zien wisselen. De stad ademt historie uit en er is dus veel te zien. De prijzen zijn uit de guldentijd, zelfs iets goedkoper nog. Het eten hier in Lima is continentaal, dat wil zeggen steak of kip. Alleen Engels is een vreemde taal hier en we zullen noodgedwongen aan het Spaans moeten! Morgen gaat het door naar de Balestas eilanden, de Galapagos variant van Peru. Daarna door naar de woestijnoase van Huachina in Ica. Het weer tenslotte, het is hier in Lima, zoals altijd begrijpen we, bewolkt met zo,n 18 graden en als allerlaatste kan ik maar moeilijk wennen aan dat Spaanse toetsenbord... Viva Peru en tot de volgende keer!

Welkom op onze Peru blog!

¡Bienvenido op onze reisblog. Dit jaar gaat het naar het "Tibet" van Zuid-Amerika: Peru. Op 24 juli begint de 26 daagse reis waarvan we op deze blog hopelijk weer interessant, leuk en spannend verslag kunnen doen. Hieronder hebben we de reisroute (als animatie) opgenomen en ook enige achtergrondinformatie over het land van de Inca's.

Momenteel zijn we (online) ingecheckt en is het wachten op de cityhopper naar Amsterdam, waar de grote vogel morgenochtend om 10 uur over het ruime sop koers naar Lima zet. De vliegreis -de langste overigens die KLM non-stop in de aanbieding heeft- duurt 13 uur.

Peru in het kort

Peru is een republiek in Zuid-Amerika en komt wat grootte betreft in Zuid-Amerika op de derde plaats, achter Brazilië en Argentinië. Het land met 29 miljoen inwoners is ongeveer 35 keer zo groot als Nederland. Peru ligt langs de kust van de Stille Oceaan (2400 km lange kustlijn) en wordt begrensd door Colombia en Ecuador in het noorden, Brazilië in het oosten en door Bolivia en Chili in het zuiden. Het land kan in drie delen worden ingedeeld: de Sierra (Andes gebied met 29 bergen boven de 6.000 meter), de Costa (een van de grootste woestijngebieden ter wereld) en de Selva (de amazone regenwouden).
Het Titicacameer, het hoogste bevaarbare meer van de wereld, ligt op een hoogte van 3812 meter. Het meer is met een oppervlakte van 8340 km² het grootste meer van Zuid-Amerika. De hoofdstad is Lima. De grote meerderheid van de bevolking van het land bestaat uit indianen en mestiezen. Tot enkele decennia geleden sprak de helft van de bevolking nog de indiaanse talen Quechua en Aymara als moedertaal. Peru ligt op 10.400 km van Nederland.

Onze reisroute als animatie

Je kunt hier onze reisroute bekijken als windows wmv animatie!

Het reisprogramma

Het programma in "condor" vlucht:


Dusseldorf-Amsterdam-Bonaire-Lima op 24 juli
-Lima sightseeing
-Ballestas Excursie
-Woestijn-oase Huacachina (Ica)
-(Vlucht) Nazca lijnen
-Arequipa
-Excursies Condor canyon
-Puno
-Titicaca meer: Eiland Armantani gastgezin
-Trekking door het meer onbekende zuid-oost Peru
-Cuzco
-Inca Trail
-Machu Picchu
-Rondreis door de heilige vallei
Vlucht Lima-Atlanta-Amsterdam-Dusseldorf op 19 augustus


De reis vindt plaats met RiksjaOnline.