De trail naar Machu Picchu

Ola! Hier in Cusco zijn T-shirts te koop met de tekst ¨I survived the Inca Trail¨. We begrijpen nu wat daarmee bedoeld wordt. Wow. Maar even naar het begin. We worden om 6.30 opgehaald bij onze hostal om met de trein (een oude dieselloc met een snelheid van 45 km per uur), de backpacker in drie uur naar kilometerpaal 106 te reizen. Dwars door de bergen en afdalend naar een hoogte van 2500 meter doemen plotseling de bergen van de Amazone op, hoge, dichtbegroeide jungles op hoogte kun je zeggen. Onze hartjes beginnen sneller te kloppen als we na een hobbelige treinrit plotseling stilstaan bij de beginbestemming van de Incatrail. Hoewel we niet over de vereiste papieren beschikken en de conducteur ons eerst niet wil laten uitstappen, springen we enthousiast uit de trein. We zwaaien nog even naar Marina die doorreist naar Agies Calientes, ofwel Machun Picchu town. Daar staan we dan, samen met Carolina die ons opwacht bij de hangbrug over de Urumbay rivier. Een laatste checkpoint en dan begint de trail naar boven, naar boven, naar boven en naar boven. De Inca´s hebben geheime, stenen paden aangelegd, zigzaggend door de dichtbegroeide flanken van de bergen. Het begin gaat goed, maar na enkele uren vraag je je af waaraan je begonnen bent. De zon brandt en aan de weg naar boven lijkt geen einde te komen. Met het zweet in de schoenen bereiken we de lodge voor een pauze en bezoeken daarna Wayna Wina, een oud Incadorp, aangelegd op een steile flank. Voor ons ontvouwen zich met steen aangelegde terrassen en huizen die bestemd waren voor de elite van de Inca´s. Het dorp is pas 10 jaar na de ontdekking van Machu Picchu (afgekort MP) gevonden (omstreeks 1911). Na een rondleiding vervolgen we de trail naar de MP mountain. De trail wordt minder steil, maar wel heel erg spectaculair. Van boven zie je onderin het dal het spoor lopen dat lijkt op een Marklindoos. Na weer enkele uren gaat het plotseling weer steil omhoog, naar de Zonnepoort, de Inti Punkti, de toegang van MP, hoog over de bergpas. Klauterend, niet meer lopend, bereiken we via de laatste treden ons doel. Zwetend en naar lucht snakkend geeft Carolina ons de High Five; we zijn gearriveerd. Voor ons zien we echter alleen wolken en een diep dal. Pas na enkele minuten trekt de mist op en daar ligt het; de verborgen stad van de Inca´s. We krijgen kippenvel bij het aanzicht van Machu Picchu. Een van de mooiste indrukken die je je maar kunt voorstellen. We dalen snel af, nog zo´n uur te gaan om de stad te bereiken, maar de vermoeidheid heeft plaatsgemaakt voor adrenaline waarop de lichamelijke motor drijft. We lopen naar de plek die Carolina ons aanwijst. De foto der foto´s kan hier gemaakt worden! Je ziet hem bovenaan.
Veel tijd voor het donker is er niet meer en dus dalen we verder af naar de plek waar de laatste bus ons naar Agies Calientes brengt. Mooier kan niet, want precies op de afgesproken tijd zit Marina op een muurtje en is de reunie gelukt. Zij heeft intussen kennis kunnen nemen van het dorp en leidt ons door de talrijke straatjes op weg naar het hotel. ´s avonds hebben we met Carolina geluncht en alle ervaringen onder genot van een Peruvuaanse band en bijbehorende biertjes verwerkt. Morgen op naar Machu Picchu en de geheime maar dodelijke brug van de Incastad. Wordt vervolgd.