Over bussen met kippen naar de Incahoofdstad

Buenos dias, Amigos! (Helaas ontbreekt het aan foto´s, want ik heb de USB kabel niet bij me). We zijn met de bus van Puno naar Sincuani gereden over een heel mooi stuk Altiplano. Bij Sicuani zijn we de enige toeristen die uitstapten en dat gaf heel wat verbazing bij de andere busreizigers, terecht. Een verlaten weg, een kleine stad. We worden langs de weg uitgelaten en succes ermee! Even later verschijnt er een kleine Riksja die naar onze bagage kijkt en zegt ons wel mee te willen nemen naar de stad. Hij bint zowaar alle bagage op zijn brommer en we stappen op elkaar in... Tuk, tuk naar het vacational center, een verlaten ranch in de middle of nowhere. Daar worden we hartelijk ontvangen door een Spaanse familie en in een mooie kamer ondergebracht. Op de hele ranch is maar een andere ´buitenlander´ aanwezig, een Vlaming, jawel! Met hem hebben we kostelijk verhalen kunnen uitwisselen en werden verder keurig verzorgd door de familie. Een verademing, die stilte, de ruimte, goed eten. In de stad worden we van alle kanten bekeken, we zijn de enige toeristen hier. Bij een bakkerij trakteren we ons op gebakjes met koffie voor de prijs van 1 euro 25 cent. De stroom is echter uitgevallen, dus voor Tim kan er geen bananenjugos vanaf.

De volgende dag worden we met de taxi naar het busstation van Sicuani gebracht en dat is absoluut een reistopper. We krijgen met hulp van onze taxichauffeur drie tickets voor de bus naar Cusco en dan begint het mooie ZuidAmerikaanse tafereel zoals je dat verwacht. Bussen volgeladen met kippen, lammetjes, tweepersoons bedden op de bus en bom en bomvol. Zelfs onze reservering werkt niet echt, want de plaatsen zijn dubbel of driedubbel geboekt. We doen maar net (is ook zo) alsof we ze niet verstaan en na een hele discussie met de Peruanen en na inmenging van de halve bus kunnen we allemaal zitten. De bus heeft geen schokdempers, misschien ooit in het verleden en iedere kuil voelt als een aardschok. Er hangt een lekkere knoflookgeur, maar allez, je moet het eens meemaken.
Na vier uur bussen komen we dan eindelijk in de oude Incahoofdstad Cusco aan. Petra, je hebt gelijk, wat een juweeltje!! Aanvankelijk lijkt het een grote, onoverzichtelijke en grijze stad, maar eenmaal in de historische kern ontvouwt zich het Santorini van Zuid'Amerika. Smalle, steil oplopende straatjes van keien met voetpaden van 30 centimeter. De muren zijn nog van de Inca´s, net als de funderingen waarop verder gebouwd is. Ze zijn scheef gebouwd tegen aardbevingen. Handige jongens, die Inca´s.
We liggen in een keurig, kleine en gezellige possada in de kunstenaarswijk Alblas, op tien minuten trailen van de Plaza des Armas (fantastisch plein). Hier kunnen we wel enkele dagen de tijd omkrijgen. Vandaag is zelfs de President van Peru op bezoek en is het een groot feest op het plein. Maar rust krijgen we (nog) niet, want gisterenavond hebben we al kennisgemaakt met onze Peruaanse gids voor de Incatrail, Carolina, een jonge dame die enkel met Tim en mij de tweedaagse tocht zal ondernemen. We zijn geinstrueerd en morgen om 6.30 uur gaat het beginnen. Marina reist met de trein door naar Agias Calientes en na afloop ontmoeten we elkaar weer in de lodge bij Machu Picchu. Zo is het plan. Hoe het afloopt, lezen jullie snel!