Fotoalbum online

Hiernaast vind je ons webalbum met de foto's van de Peru reis. Als je foto's wilt downloaden of een hogere resolutie wilt zien, mail dan even. Veel kijkplezier!

Foto Uros indianen krijgt 'rode stip'

De Foto-redactie van Columbus reismagazine heeft bijgaande foto vandaag verkozen tot Topfoto. Recensie: "De gele rokjes in combinatie met de blauwe lucht maken het een prachtig kleurrijk geheel. Het is een mooie landschapsfoto, waar ook cultuur in verweven zit. Het is duidelijk te zien hoe de Uros wonen en werken. Een zeer geslaagde foto, zo van de zijkant genomen, met een mooie compositie".

Zie ook: Columbus

Rafting the Urumba - video

Download als windows media file het resultaat van onze rafting over de Urumba rivier in de heilige vallei van Cusco. -> Download (30MB)<-

Thuis

We zijn weer thuis! Na een slopende reis van 36 uur (zonder veel slaap) via Atlanta naar Dusseldorf. Tja, de foto zegt het al: wat of waar is thuis?
De komende dagen meer foto's en uiteraard binnenkort de videotrailer van Camino Inca.

Rafting de Urubamba (slot)

De vakantie loopt (alweer) op zijn einde als we beginnen aan de laatste dag door de Heilige Vallei van de Incas. Vandaag staat de river radfting op het programma en we weten niet waar we aan beginnen. We worden keurig op tijd bij het klooster opgehaald en maken kennis met de river guide Willy. Vanuit Urubamba kan het natuurlijk niet ver meer zijn naar de gelijknamige rivier. Na een klein half uur bereiken we de aanlegsteiger en worden de boten uit de bus geladen. Het zijn zespersoons rubberen rafting boten en samen met een stel uit Venlo (!) worden we toebedeeld aan Pedro, onze stuurman die ons instrueert. Snel voorwaarts, achterwaarts met de peddel en enkele niet mis te verstane noodkreten wanneer iemand uit de boot zou vallen. We krijgen een wetsuit, lifejacket en helm op en dat doet vermoeden dat dit toch anders gaat worden dan op de Ourthe in Belgie...
Even later dragen we de boot te water en klimmen erin. Het eerste half uur is bedoeld om samen te leren peddelen, rondjes te draaien, noodscenario{s te oefenen zoals overspringen naar de andere kant van de boot. Fun. Afgesproken wordt dat wie uit de boot valt, een pilsje moet betalen. De rivier stroomt lekker en de uitzichten op de sneeuwtoppen voor ons en de groene heuvels links en rechts zijn adembenemend. De kinderen die aan de kant vissen, lachen ons vriendelijk toe, evenals de enkele koe die in het water afkoelt van de hitte die dag. Dan komt het signaal First Rapid dat zoveel zegt als eerste stroomversnelling door de rotsen in het water. Ik heb mijn kleine camera bij me (gewaarschuwd hebben ze me) en die houdt het natuurlijk niet droog. Het gaat wild te keer bij de afdalingen en na twee uur raften hebben we de smaak wel te pakken, maar zijn ook drijfnat. Soms is het verval ruim een meter en bij de finisch gaat we zelfs even loodrecht naar beneden, maar we zijn de winnaar van de drie boten en niemand is eruit gevallen. Predo is trots op ons!

Die middag reizen we terug naar Cusco en beginnen stilaan afscheid te nemen van ons kroegje, restaurantje en de volgende morgen ook van hotel Eureka. Een taxi brengt ons naar het vliegveld en even later vliegen we met de Boeing 319 over de Andes terug naar Lima, vanwaar ik deze blog bijwerk. Morgen nog een laatste dag in de bewolkte hoofdstad. We zijn nog even over de Indianenmarket geweest voor wat laatste souvernirs die ons hopelijk blijvend zullen herinneren aan dit fantastisch veelzijdige land en haar vriendelijke bewoners.

Morgennacht gaat het via een overstap in "Disneyland" terug naar Dusseldorf, nog een hele reis van 16 uur, maar onderweg zullen we ongetwijfeld alles nog eens in ons hoofd de revue laten passeren. De indrukken zijn vele malen langer dan de reis!

Over enkele dagen volgen hier de (eerste) fotos en we beloven jullie dat die een terugkeer op deze blog meer dan de moeite waard zijn.

Cruising door het heilige dal van de Inca´s

Vandaag beginnen we aan de driedaagse tocht door het heilige dal van de Inca´s. Tussen Cusco en Ollantaytambo bevindt zich tussen de hoge Andes het vruchtbare dal van de Inca´s, eigenlijk een groot openluchtmuseum van tempels, landbouwgronden, markten, warmwaterbronnen, zoutmijnen, etc. We worden vroeg opgehaald door John, onze chauffeur die ons drieen met een 8-persoonsbusje (LOL) door de vallei zal loodsen. Allereerst stoppen we in Chinchero, waar we al om 8 uur een demonstratie krijgen in het Spaans van twee typische Peruvuaanse vrouwtjes over het verwerken van de Alpacawol tot textiele truien, wandkleden, handschoenen etc. Een mooi gezicht. We kopen weer enkele truien tot grote vreugde van de dames.
We vervolgen onze weg naar Moray waar de Inca´s een landbouwacademie hebben gebouwd, een gelijkmatig ronde terrassenvelden. OP ieder terras werd geexperimenteerd met gewassen op verschillende hoogten (2500-3500 meter). Daarna nodigt John ons uit voor een minitrail langs de zoutmijnen van Maras. Hij zet ons doodleuk aan het begin van de mijn af, op 3200 meter en wijst vervolgens naar de rivier in het dal. Daar pik ik jullie later weer op, lacht hij. We nemen de benenwagen langs de spectaculair liggende zoutterrassen waar smalle paden steeds dieper het dal inlopen. Terwijl de rest van de toeristen weer netjes teruglopen naar hun vervoer, lopen wij gedrieen steeds verder het dal in. We wanen ons op een gegeven moment ergens in het Wilde Westen, wandelend door een kloof met links en rechts steil omhoog reizende bergen en overal bloeiende cactussen. We komen in een klein dorp aan met lemen huisjes, waar varkens en puppies ons verwelkomen. Aan de overkant van een hangbrug staat onze John inderdaad glimlachend te wachten!
Tijd voor eten. Bij Mama Rossa op haar farm, waar het hoogtepunt de zelfgebrande koffie is. Mama Rossa pakt een grote steen en maalt de koffiebonen die ze zelf eerst gebrand heeft met suiker. Heerlijk! John nodigt ons uit voor een potje Zappo, een typisch spel uit Cusco waar je grote ´goudmunten´ in de bek van een stenen kikker moet gooien.
Voor de laatste bestemming gaan we naar Ollantaytambo, het dorp dat de grens markeert met de Amazone en Machu Picchu, waar de weg definitief ophoudt. Hier hebben de Inca´s een vesting tegen de bergen gebouwd waar het weer klimmen is geblazen. Smalle paadjes, doodskopjes met touwen, we raken er stilaan aan gewend, maar de uitzichten zijn weer grandioos. Na een Cappucino en Petra, je beelden gevonden (!), gaan we met John naar ons ´hotel´, een kloostercomplex in Urubamba op een half uur rijden. Dit omgebouwde klooster is een verademing, wat een luxe. We hebben een douche in Incastijl opgetrokken. Alleen ligt het erg verlaten. s´avonds is het er overigens niet zo koud. Alle andere nachten circa 5-10 graden, maar hier een prettige 15 graden. Een mooie sterrenhemel zien we onderweg in de Tuk'tuk nadat we in het dorp een pizza hebben gegeten. Morgen uitslapen en een dagje rust voordat we aan de het laatste sportieven onderdeel gaan beginnen, een dagje raften in rapids klasse 4 boten (wat dat ook betekent) over de Urubamba. Wordt vervolgd. Dank voor jullie leuke reacties!

De verloren stad van de Inca´s

Welkom in Machu Picchu! Allereerst nog even respect betuigen aan onze Peru voorgangster die de hele vierdaagse Incatrail gelopen heeft. We weten nu pas wat dat is, Petra. In 1911 werd MP ontdekt door de Amerikaan Bingham na een lange zoektocht naar de verloren stad van de Inca´s. Overigens gaat het verhaal dat de Inca´s na het verlaten van Machu Picchu verder de Amazone zijn ingetrokken en dat de gouden stad nog steeds niet gevonden is. Enfin, om 5.00 uur opstaan om zo snel mogelijk weer met de bus naar boven te rijden. Het is bewolkt, maar Carolina beloofd ons zon. Tegen 6 uur staan we dan weer oog in oog met de Incastad en krijgen een uitgebreide rondleiding. Het is een magische stad waarop je niet uitgekeken raakt. Bijzonder is de Zonnesteen die alleen zon ontvangt bij de twee zonnenwendes en de Inca´s in staat stelde de zaai en oogstseizoenen te bepalen. Er woonden circa 1000 mensen op de berg. In 1520 zijn de Inca´s voor de Spanjaarden gevlucht uit de stad. Toch is de stad nooit gevonden, gelukkig maar. De stad is volledig intact. We gaan naar de plek waar de beroemde foto´s worden gemaakt en laten Marina genieten van het uitzicht. Tim en ik besluiten de klim te wagen naar de Incabrug die spectaculair tegen een overhangende rots is gebouwd. Voor de tocht moet je je apart inschrijven, niet voor niets, want sinds een overmoedige Amerikaan naar beneden is gevallen, is het allemaal voor eigen risico. Je kunt alleen maar tot aan de brug, en de lengte van de tocht hangt af van je hoogtevrees. De Indiana Jones paden met loodrecht aflopende rotsen vragen om een beetje moed, maar gelukkig hangen er touwen waaraan je je kunt vasthouden. Bij de brug hangt een doodskop, LOL.
Na al dat geklim en geloop nemen we voldaan maar met moeite afscheid van Macchu Pichu. We hebben de laatste trein van 17 uur naar Cusco, opnieuw een hobbelige rit van ruim 3 uur door het donker en de hoge bergen.

In het hotel Eureka in de wijk San Blas kennen ze ons gelukkig nog! De volgende dag een rustdag. Een beetje rondhangen en de sfeer inademen, gesprekjes met de locales, en een goed glas bier en wijn!

De trail naar Machu Picchu

Ola! Hier in Cusco zijn T-shirts te koop met de tekst ¨I survived the Inca Trail¨. We begrijpen nu wat daarmee bedoeld wordt. Wow. Maar even naar het begin. We worden om 6.30 opgehaald bij onze hostal om met de trein (een oude dieselloc met een snelheid van 45 km per uur), de backpacker in drie uur naar kilometerpaal 106 te reizen. Dwars door de bergen en afdalend naar een hoogte van 2500 meter doemen plotseling de bergen van de Amazone op, hoge, dichtbegroeide jungles op hoogte kun je zeggen. Onze hartjes beginnen sneller te kloppen als we na een hobbelige treinrit plotseling stilstaan bij de beginbestemming van de Incatrail. Hoewel we niet over de vereiste papieren beschikken en de conducteur ons eerst niet wil laten uitstappen, springen we enthousiast uit de trein. We zwaaien nog even naar Marina die doorreist naar Agies Calientes, ofwel Machun Picchu town. Daar staan we dan, samen met Carolina die ons opwacht bij de hangbrug over de Urumbay rivier. Een laatste checkpoint en dan begint de trail naar boven, naar boven, naar boven en naar boven. De Inca´s hebben geheime, stenen paden aangelegd, zigzaggend door de dichtbegroeide flanken van de bergen. Het begin gaat goed, maar na enkele uren vraag je je af waaraan je begonnen bent. De zon brandt en aan de weg naar boven lijkt geen einde te komen. Met het zweet in de schoenen bereiken we de lodge voor een pauze en bezoeken daarna Wayna Wina, een oud Incadorp, aangelegd op een steile flank. Voor ons ontvouwen zich met steen aangelegde terrassen en huizen die bestemd waren voor de elite van de Inca´s. Het dorp is pas 10 jaar na de ontdekking van Machu Picchu (afgekort MP) gevonden (omstreeks 1911). Na een rondleiding vervolgen we de trail naar de MP mountain. De trail wordt minder steil, maar wel heel erg spectaculair. Van boven zie je onderin het dal het spoor lopen dat lijkt op een Marklindoos. Na weer enkele uren gaat het plotseling weer steil omhoog, naar de Zonnepoort, de Inti Punkti, de toegang van MP, hoog over de bergpas. Klauterend, niet meer lopend, bereiken we via de laatste treden ons doel. Zwetend en naar lucht snakkend geeft Carolina ons de High Five; we zijn gearriveerd. Voor ons zien we echter alleen wolken en een diep dal. Pas na enkele minuten trekt de mist op en daar ligt het; de verborgen stad van de Inca´s. We krijgen kippenvel bij het aanzicht van Machu Picchu. Een van de mooiste indrukken die je je maar kunt voorstellen. We dalen snel af, nog zo´n uur te gaan om de stad te bereiken, maar de vermoeidheid heeft plaatsgemaakt voor adrenaline waarop de lichamelijke motor drijft. We lopen naar de plek die Carolina ons aanwijst. De foto der foto´s kan hier gemaakt worden! Je ziet hem bovenaan.
Veel tijd voor het donker is er niet meer en dus dalen we verder af naar de plek waar de laatste bus ons naar Agies Calientes brengt. Mooier kan niet, want precies op de afgesproken tijd zit Marina op een muurtje en is de reunie gelukt. Zij heeft intussen kennis kunnen nemen van het dorp en leidt ons door de talrijke straatjes op weg naar het hotel. ´s avonds hebben we met Carolina geluncht en alle ervaringen onder genot van een Peruvuaanse band en bijbehorende biertjes verwerkt. Morgen op naar Machu Picchu en de geheime maar dodelijke brug van de Incastad. Wordt vervolgd.

Over bussen met kippen naar de Incahoofdstad

Buenos dias, Amigos! (Helaas ontbreekt het aan foto´s, want ik heb de USB kabel niet bij me). We zijn met de bus van Puno naar Sincuani gereden over een heel mooi stuk Altiplano. Bij Sicuani zijn we de enige toeristen die uitstapten en dat gaf heel wat verbazing bij de andere busreizigers, terecht. Een verlaten weg, een kleine stad. We worden langs de weg uitgelaten en succes ermee! Even later verschijnt er een kleine Riksja die naar onze bagage kijkt en zegt ons wel mee te willen nemen naar de stad. Hij bint zowaar alle bagage op zijn brommer en we stappen op elkaar in... Tuk, tuk naar het vacational center, een verlaten ranch in de middle of nowhere. Daar worden we hartelijk ontvangen door een Spaanse familie en in een mooie kamer ondergebracht. Op de hele ranch is maar een andere ´buitenlander´ aanwezig, een Vlaming, jawel! Met hem hebben we kostelijk verhalen kunnen uitwisselen en werden verder keurig verzorgd door de familie. Een verademing, die stilte, de ruimte, goed eten. In de stad worden we van alle kanten bekeken, we zijn de enige toeristen hier. Bij een bakkerij trakteren we ons op gebakjes met koffie voor de prijs van 1 euro 25 cent. De stroom is echter uitgevallen, dus voor Tim kan er geen bananenjugos vanaf.

De volgende dag worden we met de taxi naar het busstation van Sicuani gebracht en dat is absoluut een reistopper. We krijgen met hulp van onze taxichauffeur drie tickets voor de bus naar Cusco en dan begint het mooie ZuidAmerikaanse tafereel zoals je dat verwacht. Bussen volgeladen met kippen, lammetjes, tweepersoons bedden op de bus en bom en bomvol. Zelfs onze reservering werkt niet echt, want de plaatsen zijn dubbel of driedubbel geboekt. We doen maar net (is ook zo) alsof we ze niet verstaan en na een hele discussie met de Peruanen en na inmenging van de halve bus kunnen we allemaal zitten. De bus heeft geen schokdempers, misschien ooit in het verleden en iedere kuil voelt als een aardschok. Er hangt een lekkere knoflookgeur, maar allez, je moet het eens meemaken.
Na vier uur bussen komen we dan eindelijk in de oude Incahoofdstad Cusco aan. Petra, je hebt gelijk, wat een juweeltje!! Aanvankelijk lijkt het een grote, onoverzichtelijke en grijze stad, maar eenmaal in de historische kern ontvouwt zich het Santorini van Zuid'Amerika. Smalle, steil oplopende straatjes van keien met voetpaden van 30 centimeter. De muren zijn nog van de Inca´s, net als de funderingen waarop verder gebouwd is. Ze zijn scheef gebouwd tegen aardbevingen. Handige jongens, die Inca´s.
We liggen in een keurig, kleine en gezellige possada in de kunstenaarswijk Alblas, op tien minuten trailen van de Plaza des Armas (fantastisch plein). Hier kunnen we wel enkele dagen de tijd omkrijgen. Vandaag is zelfs de President van Peru op bezoek en is het een groot feest op het plein. Maar rust krijgen we (nog) niet, want gisterenavond hebben we al kennisgemaakt met onze Peruaanse gids voor de Incatrail, Carolina, een jonge dame die enkel met Tim en mij de tweedaagse tocht zal ondernemen. We zijn geinstrueerd en morgen om 6.30 uur gaat het beginnen. Marina reist met de trein door naar Agias Calientes en na afloop ontmoeten we elkaar weer in de lodge bij Machu Picchu. Zo is het plan. Hoe het afloopt, lezen jullie snel!

Over Indianen en incatempels

We zijn vandaag teruggekeerd van een tweedaagse island hopping-trip over het Titicacameer. Een fantastische ervaring! Eerst met beperkte bagage met de boot naar de kunstmatig aangelegde rieteilanden waar de Uros indianen nog in hun eigen cultuur leven op zo´n 30 verschillende eilanden. We worden hartelijk verwelkomd en men laat ons zien hoe de eilanden gemaakt worden en het dagelijks leven eruit ziet. Er is zelfs een basisschooltje. De vissers varen ons rond de eilanden en hier en daar wordt aangemeerd. Er wordt bij het afscheid zelfs gezongen. We waren 2,5 uur door naar Taquile, een echt eiland van 6 km lang waar we een kleine trail doen naar het hoogste punt waar ons een lunch wacht, eveneens keurig verzorgd door plaatselijke gemeenschap van Quechua stammen. Onze eindbestemming ligt nog eens 1,5 uur varen, het eiland Amantani, dat niet zo druk bezocht wordt door toeristen en waar we Danielle ontmoeten, de moeder van een klein gezin waar we de nacht zullen doorbrengen. We moeten steil omhoog naar haar eenvoudig huisje (zonder stromend water en geen elektra), maar het uitzicht op het meer is grandioos. Na zonsondergang hebben we alleen een kaarsje en dat kaarsje gaat zelfs mee naar de kleine keuken waar ze samen met haar 16 jarige dochter een eenvoudige, maar lekkere aardappelsoep heeft bereid. Na het diner worden we omgekleed in lokale klederdracht (echte Inca´s) en gaan we in het donker (maar volle maan!), verder de berg op waar een klein dorpsfeest is georganiseerd. Het wordt dansen om het kampvuur en op bijna 3900 meter valt dat niet mee. Danielle doet haar uiterste best ons te verleiden om maar door en door te gaan. De lokale band nodigt daar met die mooie muziek uit de Andes ook toe uit. Na wat lokale drankjes (melk met Pisco) snel in het donker naar ons gastgezin en naar bed. De kamer op de 1e etage is leuk en scheidt de slaapkamer van het gastgezin alleen met een aantal gapende vloerplanken. De w.c. is buiten, een pot met een emmer water. Het koelt tot iets boven het vriespunt af.
s´ochtends om zes uur zijn we al uit de veren om de zonsopgang mee te maken. Het titicaca meer, overigens vernoemd naar de Puma´s die het zoetwater van het 165 km brede meer wel konden waarderen, schittert in de eerste zonnestralen. Het ontbijt bestaat uit pannekoeken. Om 8 uur trailen we naar de ruines van twee zonnetempels op 4000 meter, een forse klim. Boven worden daar nog de oude Incarituelen toegepast. Het uitzicht op Bolivia is helder, we zien verschillende vulkanen en sneeuwwitte bergtoppen. Na de daling heeft Danielle alweer de luch gereed (opnieuw aardappelsoep, een gesmolten kaas en veel wortels. Ze spreekt alleen Quechua (de oorspronkelijke taal van de pre-Inca cultuur), dus Spaans of welke andere taal dan ook heeft geen zin. We hebben een paar stukken zeep voor haar meegenomen uit NL en dat waardeert ze sterk. Nog wat pennen voor de dochter en dan is het afscheid geblazen. We kopen nog een mooi handgeweven tafellaken bij haar (de bijzondere weefkunst is zelfs onder Unesco werelderfgoed geplaatst!). Ze brengt ons naar de haven, alles te voet, want hier rijden geen auto´s en de mensen hebben zelfs geen huisdieren vanwege de behoefte aan sirene rust en die heerst hier ook! De boot brengt ons in 4 uur weer naar Puno waar we een lekkere pizza nuttigen en ons opmaken voor een stukje onbekend Peru, Sicuani in de bergen waar we morgen naar toe bussen in 4 uur.
Vamos!

Het wist je dat intermezzo

We zijn na een lange busrit van 7 uur in de havenstad Puno aangekomen, aan het bekende Titicacameer. Het is hier ruim 3800 meter en dat merken we nu wel. Morgen gaat de tweedaagse toer beginnen naar de Uros indianen, de rieteilanden en ons gastgezin. Er worden allerlei rituelen voorspeld, maar daarover na afloop meer! Dus eerst nog een paar feiten op een rij:
Wist je dat...
..een pilsje 3 sol kost, ongeveer 75 eurocent
..naar Nederland bellen met een publieke telefoon kost 0,50 sol per minuut, ofwel 12,5 eurocent
..een complete maaltijd met drank voor drie personen 70 sol kost, ofwel 17,50 Euro
..in de bus een kerstfilm gedraaid wordt
..je overal in de hotels gratis cocathee krijgt
..Tim bij het inchecken op Schiphol zijn schooletui nog in de rugzak had, compleet met schaar..
..een wollen Alpacatrui nog geen acht euro kost
..de uitzichten op de altiplano geweldig zijn
..de Pisco een betoverend sterk drankje is.

Over Condors en Cocathee

´s ochtends om 7 uur worden we keurig op tijd opgehaald door Chani, onze 65 jarige uitsluitend Spaans sprekende chauffeur annex gids die ons naar Chivay zal brengen. De rit begint door de armoedige wijken van Arequipa om vervolgens snel aan hoogte te winnen. Langs ons passeren de witte toppen van de omliggende vulkanen en na zo´n twee uur stoppen we om het paardenmiddel tegen hoogteziekte in te nemen: cocathee. Het smaakt zowaar ook nog, misschien wel door de kleine hoeveelheid cocaine die in de bladeren zit. Met de fourwheeldrive gaat het nu circa 100 km over hobbelige zandpaden naar de toppunt van 4.900 meter hoogte vanwaar een mooi sfeerbeeld over de Andes ontstaat. Daarna dalen we af naar het op 3600 m. hoogte gelegen plaatsje Chivay. Hier ontvouwt zich meer het echte Peruaanse straatbeeld zoals we dat kennen van de mooie plaatjes: vrouwen met bolhoeden en kinderen met een Alpaca aan de lijn. Het is markt in Chivay en het straatbeeld is levendig, er wordt vanalles uitgestald. We vervolgen de reis naar ons hotel met kleine, Afrikaans gelijkende hutten in een diepe ravijn. Nog meer goed nieuws is dat we de beschikking hebben over warmwaterbronnen van zo´n 38 graden heet. Dat betekent dus tot laat in de avond genieten van een stomend bad onder een verder vriezende buiten temperatuur. Een glaasje Pisco wil er ook nog wel in, maar de barman laat me eerst enkele combinaties proeven voordat Marina en ik aan de juiste versie beginnen. We slapen die nacht extra goed.
De volgende ochtend worden we weer opgehaald om vervolgens naar het hoogste punt van de duizelingwekkende ravijn te gaan, daar waar de Condors de ochtendthermiek gebruiken om zich zichtbaar te maken aan een uitgebreid mensenpubliek. We hebben het geluk dat er eentje recht boven ons hoofd vliegt, dan pas zie je hoe majestieus deze volgels zijn.
Onze chauffeur brengt ons nog door een aantal sfeervolle dorpen alvorens de 200 km lange terugtocht naar Arequipa te aanvaarden. Stoffig aangekomen van alle zand, bereiden we ons alweer voor op de volgende etappe, naar het Titicacameer. En een geluk hebben we, we zijn niet hoogteziek geworden, iets dat op het meer van 3800 meter prima van pas komt. Adios Amigos!

Over de witte stad en de witte Pisco

De stad Arequipa is een van de grootste en wellicht ook leukste van Peru. Ze ligt midden in een desolaat landschap van bergen en kale vlaktes. De stad ademt sfeer, vooral op de plaza mayor met de grote kathedraal en het gezellige plein waar het dag en nacht druk is. We verblijven in een gezellige, ouderwetse Posada met een klein binnenplein en een prachtige tuin. Allereerst bezoeken we het bekende Santa Catalina klooster, waarbinnen de muren een doolhof aan kleine straatjes en woonverblijven bestaat in felle kleuren, dan weer oranje, dan weer fel blauw.
Vanuit het klooster is een prachtig uitzicht op de omliggende vulkanen, waaronder de Misti en de Chachani waar tien jaar geleden nog een meisje in het ijs werd gevonden. Deze Juanita is ooit door de Inca´s geofferd, en nu dan in een museum wederom op ijs gelegd. Er zijn talloze restaurants, sfeervol in possada´s verstopt, langs een drukke weg ineens aanwezig. We eten er vooral pollo, vis en Apalca´s.
Helaas zien we ze dus eerst op het bord. En, ja, de Pisco sour is sterk, maar lekker. We hebben nog een (Duits) opvanghuis bezocht voor dakloze kinderen en daar een paar leuke kaarten gekocht voor het goede doel. Zo, nu inpakken voor een tweedaagse tocht naar de Colca Canyon!