Over Indianen en incatempels

We zijn vandaag teruggekeerd van een tweedaagse island hopping-trip over het Titicacameer. Een fantastische ervaring! Eerst met beperkte bagage met de boot naar de kunstmatig aangelegde rieteilanden waar de Uros indianen nog in hun eigen cultuur leven op zo´n 30 verschillende eilanden. We worden hartelijk verwelkomd en men laat ons zien hoe de eilanden gemaakt worden en het dagelijks leven eruit ziet. Er is zelfs een basisschooltje. De vissers varen ons rond de eilanden en hier en daar wordt aangemeerd. Er wordt bij het afscheid zelfs gezongen. We waren 2,5 uur door naar Taquile, een echt eiland van 6 km lang waar we een kleine trail doen naar het hoogste punt waar ons een lunch wacht, eveneens keurig verzorgd door plaatselijke gemeenschap van Quechua stammen. Onze eindbestemming ligt nog eens 1,5 uur varen, het eiland Amantani, dat niet zo druk bezocht wordt door toeristen en waar we Danielle ontmoeten, de moeder van een klein gezin waar we de nacht zullen doorbrengen. We moeten steil omhoog naar haar eenvoudig huisje (zonder stromend water en geen elektra), maar het uitzicht op het meer is grandioos. Na zonsondergang hebben we alleen een kaarsje en dat kaarsje gaat zelfs mee naar de kleine keuken waar ze samen met haar 16 jarige dochter een eenvoudige, maar lekkere aardappelsoep heeft bereid. Na het diner worden we omgekleed in lokale klederdracht (echte Inca´s) en gaan we in het donker (maar volle maan!), verder de berg op waar een klein dorpsfeest is georganiseerd. Het wordt dansen om het kampvuur en op bijna 3900 meter valt dat niet mee. Danielle doet haar uiterste best ons te verleiden om maar door en door te gaan. De lokale band nodigt daar met die mooie muziek uit de Andes ook toe uit. Na wat lokale drankjes (melk met Pisco) snel in het donker naar ons gastgezin en naar bed. De kamer op de 1e etage is leuk en scheidt de slaapkamer van het gastgezin alleen met een aantal gapende vloerplanken. De w.c. is buiten, een pot met een emmer water. Het koelt tot iets boven het vriespunt af.
s´ochtends om zes uur zijn we al uit de veren om de zonsopgang mee te maken. Het titicaca meer, overigens vernoemd naar de Puma´s die het zoetwater van het 165 km brede meer wel konden waarderen, schittert in de eerste zonnestralen. Het ontbijt bestaat uit pannekoeken. Om 8 uur trailen we naar de ruines van twee zonnetempels op 4000 meter, een forse klim. Boven worden daar nog de oude Incarituelen toegepast. Het uitzicht op Bolivia is helder, we zien verschillende vulkanen en sneeuwwitte bergtoppen. Na de daling heeft Danielle alweer de luch gereed (opnieuw aardappelsoep, een gesmolten kaas en veel wortels. Ze spreekt alleen Quechua (de oorspronkelijke taal van de pre-Inca cultuur), dus Spaans of welke andere taal dan ook heeft geen zin. We hebben een paar stukken zeep voor haar meegenomen uit NL en dat waardeert ze sterk. Nog wat pennen voor de dochter en dan is het afscheid geblazen. We kopen nog een mooi handgeweven tafellaken bij haar (de bijzondere weefkunst is zelfs onder Unesco werelderfgoed geplaatst!). Ze brengt ons naar de haven, alles te voet, want hier rijden geen auto´s en de mensen hebben zelfs geen huisdieren vanwege de behoefte aan sirene rust en die heerst hier ook! De boot brengt ons in 4 uur weer naar Puno waar we een lekkere pizza nuttigen en ons opmaken voor een stukje onbekend Peru, Sicuani in de bergen waar we morgen naar toe bussen in 4 uur.
Vamos!